Στις 11 Ιουλίου του 1995 ο Σέρβος παραστρατιωτικός Ράντκο Μπλάντιτς μπαίνει στην πόλη της Σρεμπρένιτσα πεζή. Κοιτάζει την κάμερα της σερβικής τηλεόρασης που τον ακολουθεί και βγάζει το πατριωτικό του διάγγελμα: «Εδώ είμαστε στις 11 Ιουλίου 1995 στη σερβική Σρεμπρένιτσα, λίγες μέρες πριν από την ιερή γιορτή των Σέρβων. Δίνουμε αυτή την πόλη στο σερβικό έθνος ενθυμούμενοι την εξέγερση κατά των Τούρκων. Ηρθε η ώρα να πάρουμε εκδίκηση από τους Μουσουλμάνους». Κανείς δεν πίστεψε την τελευταία του φράση, διότι κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι στην Ευρώπη, στο τέλος του 20ού αιώνα, θα επακολουθούσε η σφαγή 8.100 αμάχων στο όνομα της εθνικής καθαρότητας της περιοχής.
Ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν το χρονικό της μεγαλύτερης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σφαγής σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το ντοκιμαντέρ «A cry from the Grave» («Μια κραυγή από τον τάφο») του Leslie Woodhead μπορεί να προβλήθηκε στο Βελιγράδι, αλλά δεν το είδαμε στην Αθήνα. Οι ορθόδοξοι Σέρβοι «αδελφοί μας» καθώς και οι Ελληνες μισθοφόροι που συμμετείχαν σ’ αυτή τη σφαγή παραμένουν ταμπού για τα εγχώρια πράγματα. Οι απέραντοι μαζικοί τάφοι που συνεχίζουν να αποκαλύπτονται στη μαρτυρική αυτή πόλη, είναι για τη χώρα μας μια τραγική λεπτομέρεια ενός «εμφυλίου», όπως μάθαμε να λέμε, και όχι το αποτέλεσμα της συστηματικής εθνοκάθαρσης που χρόνια επιχειρούσε ο άρτια εξοπλισμένος σερβικός στρατός - που για τα προσχήματα ονομαζόταν «σερβοβοσνιακός».
(Μια κραυγή που δεν θα ακούσουμε...
Πάσχος Μανδραβέλης
02/11/2007 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου