Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Κι όμως ο τρόμος θα μπορούσε...


...να είναι κάτι διαφορετικό!




“Αχ, τι ωραία! Αχ, σας ευχαριστώ κύριε, μ’ όλη μου την καρδιά…Ξέρετε, όταν μπαίνει μέσα μου μία πούτσα, και χύνει στο στόμα μου ή στον κώλο μου το σπέρμα του ένας άνδρας, νοιώθω σαν να παίρνω μέσα μου τον Θεό, σαν να με γεμίζει η χάρη Του, και σαν να γίνουμαι και εγώ ένα μαζί Του” .

















Ωωωχ!…” έκαμεν πάλι ο Μπερτιέ καυλοπυρέσσων σφόδρα, και παρατηρών από πολύ κοντά τα εσωτερικά κάλλη του θελξικαρδίου αιδοίου της ….ενώ η πελωρία ψωλή του, σπαργώσα μέχρι διαρρήξεως, χοροπηδούσε επάνω-κάτω και ετεντώνετο μετά μανίας, ωσάν να ήθελε να φθάση εις το αποκαλυφθέν παχουλόν μουνίδιον της κόρης…”










Μπαινοβγαινα αργα μεσα της απολαμβανοντας το μουνι της και το γλυκο σφυξιμο του καθως κουνουσε από καυλα τη λεκανη της.Καθε τοσο τον καρφωνα βαθια μεσα της και εμενα για λιγο ακινητος με τον πουτσο μου να τιναζετε μεσα στο μουνι της.Η Μαιρη βογγουσε δυνατα με τα ματια κλειστα και το στομα ανοιχτο τιναζοντας τη λεκανη της προς τα πανω κάθε φορα που τον εχωνα στο μουνι της.Ενοιωσα τον πουτσο να εχει σκλυρηνει τοσο που να θελει να ξεσκισει αυτό το μουνακι. Αρχισα να τον χωνω ολο και πιο γρηγορα και πιο δυνατα Η Μαιρη αρχισε να ουρλιαζει και εγω να της τον καρφωνω με δυναμη βαθια στο μουνι της.

- Μωρο μου θα το ξεσκισω το μουνακι σου

-Ναι...........ααααααχχχ.........γαμα μεε.........αααααχχ.........σκισε μεεεεεεε..........τωρααα ........ναιιιι......χυυυ.....χυνωωωωωωωωωωωωωωω






Επιμένω να πιστεύω πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι προαποφασιμσένη από πατέρες παντοκράτορες ή αρχαίους σοφούς, αλλά πως, τουλάχιστον στο πιο γόνιμο κομμάτι της, εξακολουθεί να φτιάχνεται από τους ανθρώπους που τη ζούνε. Ο Φρόιντ θα μας έλεγε πως η ιστορία είναι πρώτα από όλα ένστικτα: ένστικτο για την επιβίωση, ένστικτο για την αυτοκαταστροφή, και ένστικτο για την σεξουαλική επαφή. Αλλιώς: είμαστε σώμα που ερεθίζεται και ονειρεύεται -και η θεωρία της «μυστικής αλήθειας» στην ουσία της αρνείται τοι ίδιο το σώμα μας. Για να υποστηρίξουμε δημόσια την σεξουλικότητα του θρύλου του Ναζωραίου με τη Μαγδαληνή, δεν χρειαζόμαστε έναν ακόμη «Κώδικα», κρυμμένο σε παρεκκλήσια και τάφους, μια μεγαλειώδη «απόδειξη» που θα γινεί η καινούρια «Μία Αλήθεια» - αρκεί να υπογραμμίσουμε πως στον δικό μας νου ένας τέτοιος μύθος δίχως τον έρωτα, τον πόθο και την ηδονή μοιάζει ανυπόφορα ακρωτηριασμένος. Οι ανθρώπινες λαχτάρες και η ανθρώπινη παραφορά είναι σημαντικότερα από τους κώδικες, τις εντολές και τις «μυστικές γνώσεις» που προϋποθέτουν καινούριες ή παράλληλες ιεραρχίες – και, το σπουδαιότερο, αυτές οι λαχτάρες είναι που μας ξεστρατίζουν, κάνοντας την σχετική διάρκεια του κόσμου, δικό μας χρόνο, χαμένο και ανεπανάληπτο. Αν ο Τζιότο ζωγράφισε έτσι όπως ζωγράφισε τα δάκρυα του Χριστού, της Μαγδαληνής, της Παναγίας και των στρατιωτών στο Παρεκλήσσι Σκροβένι, ή το βαρύ (γεμάτο γάλα;) στήθος της Παναγίας εν Δόξη (σήμερα κι αυτή στο Ουφίτσι), νομίζω πως το έκανε γιατί από ένα σημείο και μετά, πέρα από απαγορευμένες και παραδεκτές γνώσεις, πίστεψε στα τρέμουλα και στις εκκρίσεις του σώματος περισσότερο από τους συντεταγμένους κανόνες που έχουν προδικάσει την ανθρώπινη πορεία μέχρι το τέλος της. Ο Λεονάρντο δεν είχε ανάγκη μια ολάκερη αδελφότητα για να κατανοήσει το ότι ο κόσμος αναπαράγει τον εαυτό του μέσα από τις θηλυκές καμπύλες και να γυρέψει ετούτες τις καμπύλες των αινιγμάτων του σε αμφισημίες που διαδέχονται η μία την άλλη ως προσωπικά στοιχήματα και όχι ως κωδικοποιημένη καθολική αλήθεια. Ο παράφορος Μποτιτσέλι προφανώς συνέλαβε την Αναδυόμενη Αφροδίτη έχοντας στο νου του την Ανάσταση του Χριστού· μα έξαφνα (κι ας προσεχτεί η λέξη: εξαφνα) ως κουζουλός έκανε το κρίσμο βήμα για το ξεστράτισμα: μην αντέχωντας το πλέγμα των κανόνων που λογάριαζαν την ομορφιά για αμαρτία ζωγράφισε μια σάρκα τόσο εκτυφλωτική που ακυρώνει όλα τα προαπαιτούμενα του καιρού του: τον χρόνο, την ηθική, την ουράνια αρχή.

Πέρασαν πέντε αιώνες από τον Σπέγκλερ και τον Κρέμερ, μα το Σφυρί των Μαγισσών, σε πείσμα της τελεολογικής συναίνεσης των θεολόγων, δεν τέλειωσε. Αναλογιστείτε πόσοι διδάσκουν γύρω μας τα Malleus Maleficarum του καιρού μας, πόσοι πολεμούνε την σώμα, ενοχοποιούν τις επιθυμίες, ονομάζουν αμαρτία την ηδονή – πάντοτε σε αγαστή συνεργασία με όσους καίνε, βομβαρδίζουν, βασανίζουν, καταστρέφουν. Ναι, ο Φρόιντ θα μιλούσε για το ένστικτο της αυτοκταταστροφής - μα πάντοτε την ώρα που οι φασίστες θα συντρίβουν με τα σφυριά τους τις ανθρώπινες λαχτάρες, οι καρδιές των κουζουλών θα εξακολουθούν να πυρώνουν και τους ξεστρατίζουν. Κι έξαφνα μια θεσπέσια Αφροδίτη θα αναδύεται στον αφρό των κυμάτων, εδώ και τώρα – για να αποδιώξει με την θωριά της τον φόβο, για να μετατρέψει την απελπισία σε λαχτάρα και πεθυμιά.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής στις 13-3-2005 και στις 20-3-2005. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα που εκδόθηκε την άνοιξη του 2006 στη σειρά «Αντιρρήσεις» των εκδόσεων Τυπωθήτω.)

...


Πρόσεξε αγόρι μου τι γράφεις εδώ μέσα, το «Σφυρί των Μαγισσών» υπάρχει ακόμη!
Εικόνα:Malleus.jpg


Δεν υπάρχουν σχόλια: