Ο «Δημήτρης» κι ο μάρτυρας
Τις επόμενες ημέρες διαφορετικοί άνθρωποι υποστήριξαν ότι την είδαν σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Μια καθαρίστρια πηγαίνοντας να πιάσει δουλειά στο Λαϊκό την είδε να διασχίζει, ολόγυμνη κρατώντας το ξεσκισμένο φόρεμά της σφιχτά πάνω στο στήθος της, την πλατεία του Αγίου Θωμά.. Ενας οδηγός σκουπιδιάρικου την είδες, σχεδόν την ίδια ώρα να κάθεται στο πεζοδρόμιο δίπλα σε ένα γήπεδο μπάσκετ στους Ελληνορώσους και να φωνάζει σε έναν αόρατο «Δημήτρη». Μια γυναίκα που περίμενε μαζί με το παιδί της το σχολικό την είδε να τρέχει στην περιοχή του Καρέα. Πρόσεξε μάλιστα ότι της έπεσαν τα γυαλιά και ότι τα πάτησε ένα φορτηγάκι. Αλλοι την είδαν στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο Φάληρο, στις στάσεις του Ανω Χολαργού, έξω από τα σχολεία της Αγίας Παρασκευής, στην Κάτζα, στη Θησέως στην Καλλιθέα. Με το φόρεμά της στο στήθος. Να φωνάζει κάποιον «Δημήτρη». Να πέφτει, να ξανασηκώνεται, να κάθεται κάτω, να τρέχει.
Κι ύστερα χάθηκε!
Για πάντα!
Λένε πως μετά από δύο τρία χρόνια εμφανίστηκε κάποιος «Δημήτρης» στην «παραλία» και ότι την έψαχνε την Ευδοξία. Και ύστερα λένε πάλι ότι αυτός ο «Δημήτρης» ήταν, πράγματι, υπαρκτό πρόσωπο κι ότι είχαν αρραβωνιαστεί όταν ήσαν 18 χρονών αλλά οι δικοί του δεν τον ήθελαν τον αρραβώνα και ότι τον έστειλαν με το ζόρι να σπουδάσει στη Ρουμανία και τότε ήταν που εκείνη αρρώστησε και πάχυνε και τα μισόχασε τα λογικά της κι έκανε ο,τι έκανε και πως ακόμη κάποτε είχε γυρίσει ο «Δημήτρης» και την είδε σ’ αυτά τα χάλια κι έφυγε πάλι για πάντα.
Πολλά λένε.
Εκείνο που κανείς δεν λέει, είναι τι της έκαναν εκείνη τη νύχτα στο παρκάκι μπροστά από το «Υγειονομικό»…
Μόνο ένας άνθρωπος είδε και ξέρει.
Αλλά ήταν πολύ μικρός για να μιλήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου